Member of
 
 
 
 
   
Η απώλεια μαλλιών είτε οφείλεται σε ασθένεια ή σε τραυματισμό ή σε ανδρογενετικού τύπου αλωπεκία, προβλημάτισε τους ανθρώπους εδώ και πολλούς αιώνες. Φαρμακευτικά σκευάσματα για την αντιμετώπιση της αλωπεκίας αναφέρονται σε αιγυπτιακές γραφές ήδη από το 1800 π.Χ.

Η πρώτη προσπάθεια για χειρουργική διόρθωση της αλωπεκίας έγινε από τον Dieffenbach το 1822 μ.Χ. Αφορούσε πειράματα σε ζώα για αλλομεταμόσχευση και αυτομεταμόσχευση μαλλιών, δέρματος και φτερών.
Αυτομοσχεύματα δέρματος τριχωτού κεφαλής με χρήση κρημνών και μεγάλων ελεύθερων μοσχευμάτων, χρησιμοποιήθηκαν από το 1893. Ένας Ιάπωνας χειρουργός, ο Sasagawa, αναφέρει μεταμόσχευση τριχοθυλακίου το 1930, ενώ το 1939 ο Okuda, ένας Ιαπωνέζος δερματολόγος, ανέφερε χειρουργική διόρθωση της αλωπεκίας του τριχωτού της κεφαλής, των φρυδιών και του μουστακίου, χρησιμοποιώντας μικρά punches για τη δότρια και λίγο μικρότερα για τη δέκτρια περιοχή.

Ο Tamura, μεταμόσχευσε μονές τρίχες στην ηβική περιοχή το 1943. Ο Fujita, το 1953, αναφέρει τη χρήση της προηγούμενης τεχνικής για πολλά διαφορετικά ελλείμματα. Κανένας Ιάπωνας ερευνητής δεν χρησιμοποίησε αυτή την τεχνική για τη διόρθωση της ανδρογενετικού τύπου αλωπεκίας και εξαιτίας των συνθηκών που δημιουργήθηκαν από τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, η τεχνική δεν αναπτύχθηκε εκτός Ιαπωνίας.

Ο Orentreich, στη Νέα Υόρκη, μελέτησε τη δότρια και δέκτρια περιοχή σε διάφορους τύπους αλωπεκίας, το 1959. Παρατήρησε ότι η ανδρογενετικού τύπου αλωπεκία δεν οφειλόταν όπως πολλοί υποστήριζαν, στη μειωμένη αιμάτωση της μπροστινής περιοχής του τριχωτού της κεφαλής. Αυτή η παρατήρησή του, άλλαξε όλο το σκεπτικό όσον αφορά την αντιμετώπιση της αλωπεκίας και έγινε η αρχή της εδραίωσης της μεταμόσχευσης μαλλιών.

Έκτοτε αναπτύχθηκαν πολλές διαφορετικές χειρουργικές τεχνικές, που βασίστηκαν στη μεταφορά των ριζών από το πίσω μέρος του τριχωτού της κεφαλής, στο μπροστινό.